Realtime

And time is just memory mixed with desire – Tom Waits

In ‘Realtime’ volgen we een theatermaker die een voorstelling probeert te maken over tijd. Maar het verleden ligt onbereikbaar ver achter hem en de toekomst wil maar niet beginnen. Terwijl het publiek ouder en ouder wordt, komt de première steeds dichterbij.

Hoelang duurt nu, en waar gaat het heen als het voorbij is? Beleven we nog wel eens echt lege tijd? Of worden we daarvoor te zeer afgeleid door permanente prikkels? Zouden we dankzij alle technologische vooruitgang niet juist méér tijd dan ooit moeten hebben?

Dries Gijsels schept samen met spelers Cédric Coomans, Eline Kuppens, Femke Stallaert en Greg Timmermans een even rusteloos als intrigerend universum van waarzegsters en ex-geliefden, van vertragingen en deadlines, van te veel koffie en te weinig slaap. In een race tegen de klok proberen ze een nieuwe tijdzone te ontdekken, waar de aandacht niet versnipperd is en de tijd even kan uitrusten.

‘Realtime’ legt bijzonder geestig de mechanismen van het theaterbedrijf bloot en is daarnaast ook een gevoelige exploratie van een artiest met angst om te creëren en een niet verwerkte relatie. Het is heerlijk metatoneel dat je hoofd doet knetteren.
(Filip Tielens – De Standaard ****)

Dries Gijsels (Antwerpen, °1986) stond na zijn opleiding als regisseur aan het RITCS mee aan de wieg van het Brusselse theatercollectief Koekelbergse Alliantie van Knutselaars. Met K.A.K. maakte hij de afgelopen jaren o.a. ‘Life, Death & Television’ en de kleutervoorstelling ‘Snøw’, die hij ook regisseerde. In co-regie met Renée Goethijn creëerde hij ‘No Use For Binoculars’ (2015) en ‘Totally’ (2017). ‘Realtime’ is de eerste voorstelling die hij zelf creëerde en regisseerde. In 2023 maakte hij samen met Nona Buhrs ‘Instead of Doing Nothing’.

In zijn werk onderzoekt Gijsels de relatie tussen de mens en de almaar sneller evoluerende technologie, en bevraagt hij het statuut van de werkelijkheid in een veranderende wereld. Hij fileert de wereld zoals we hem kennen en zet hem vervolgens met haken en ogen weer in mekaar, om zo een geheel eigen, tegelijk absurd en surrealistisch universum te scheppen. Daarin zijn menselijkheid, humor en mededogen de ultieme handlangers om zich staande te houden in een wereld die hoe langer hoe ongrijpbaarder wordt.